Het is oud nieuws. Al in de jaren tachtig (van de vorige eeuw) toonden Rowe (1974) en Tobin (1980) aan dat er veel te winnen is met het wachten na het stellen van een vraag en met het wachten na het krijgen van een antwoord. Dat geldt echter alleen voor "hogere denkvragen". Over "wat is de hoofdstad van Frankrijk?" hoeft een leerling niet na te denken. De leerling weet het of weet het niet. En dan kun je heel lang wachten, maar als een leerling het niet weet, komt dat antwoord na lang wachten, er niet alsnog! Het is anders bij de vraag: "Vergelijk Utrecht met Amsterdam: wat zijn de overeenkomsten en wat de verschillen?". Dit is een voorbeeld van een Hogere Denkvraag.
Eén van de belangrijke conclusies uit bovengenoemd onderzoek is, dat wachttijden helpen die "hogere orde denkprocessen" te realiseren. Bovendien schept het een klimaat waarin de docent een leerling uitnodigt tot een écht gesprek en zijn leerlingen beter in staat en doordacht antwoord te geven.
En een niet eerder genoemd voordeel van wachttijden: je kunt als docent ook even ademhalen. Letterlijk en figuurlijk: tijd om te observeren, tijd om toe te kijken, tijd om na te gaan hoe het met jezelf gesteld is.....
Bij wachttijden is eigenlijk vanzelf de vraag: wie is er aan het werk in de les? Ben jij dat vooral als docent of zijn de leerlingen dat? En wat wil je? Het onderzoek van Rowe en Tobin wordt bevestigd door recent engels onderzoek van Dylan Williams.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten